Butik Lawang

Bukiet Lawang

In de auto rit van Medan naar Bukit Lawang zat een gids genaamd Baba. Hij vertelde ons wat hij deed en probeerde ons te strikken. Het was al vrijsnel duidelijk dat hij veel van alles afwist. Zo vertelde hij over de palm olie gebieden waar we doorheen reden en dat oerang bijvoorbeeld “people”betekend en utan “jungle” en daarbij gelijk de grap dat wij oerang city waren. Hij liet ook referenties zien van mensen die met hem de Jungle track gedaan hadden. Iedereen schreef in zijn eigen taal en zagen veel positieve reacties. Na afloop van de autorit besloten we naar het hostel van zijn zus te gaan en met hem de dag erop een 2 daagse jungle track te doen. We zijn lekker op ons gemakje alle spulletjes in onze slaap kamer gaan zetten en in de naast gelegen rivier gaan zwemmen, HEERLIJK! In het eind van de middag besloten we nog naar de batu cave te gaan. Een grot 10 minuten lopen van ons vandaan. Terwijl we daarheen liepen kwamen we een Nederlands opvangcentrum. We zijn een kijkje gaan nemen en hebben daar met de Nederlandse eigenaressen gesproken over al het werk wat ze daar deden en over het ontstaan van dit idee en hun via het nuttige van een drankje gesponsord. Het was erg leuk om te zien en ze doen daar ook ontzettend goed werk voor kinderen en jong volwassenen. We besloten door te gaan naar de batu cave en eenmaal daar aangekomen stonden daar een aantal mensen die geld vroegen en ons sterk adviseerde een gids te nemen, Dit wilde we niet omdat baba ons verteld had dat je gewoon zelf naar binnen kon en zo geschieden het. Het bleek een enorm grote en donkere grot te zijn. We liepen met maar 2 zaklampjes naar binnen en zagen de vleermuizen in enorme aantallen boven onze hoofden hangen. Heel voorzichtig liepen we verder en zagen op een gegeven moment geen hand voor ogen meer. Luuk had net een klein door gangetje gevonden waardoor je heen kon kruipen maar op dat punt wilde karlijn heel graag terug en besloten we met z’n alle terug te gaan. De “gids” die ons al eerder stond op te wachten kwam ons al te gemoed lopen en overtuigde ons toch met hem nog een keer de grot in te gaan voor de helft van de prijs. Karlijn wilde echt niet meer en zo gingen we met z’n 3je opnieuw de grot in en het kleine gangetje door. Het bleek uiteindelijk een hele lange en donkere grot te zijn met heel erg veel vleermuizen, zwaluw nestjes, grote maar ook giftige spinnen, bloedzuigers, kikkers, visjes en insecten. Toen we op de weg terug gingen begon het te regenen en eenmaal uit de grot begon mijn eerste echte tropische regenbui. We konden schuilen samen met de toergids onder een houten hutje. Ze vertelde ons dat z’n bui meestal maar ander half tot een uur duurt, dus besloten we te wachten. Na 45 minuten was de regen nog steeds niet over en hoorde we hier en daar de donder. Luuk besloot terug te gaan en een regenjas voor Floor en een plastic zak voor zijn camera te halen. Na 20 minuutjes zagen we Luuk zeiknat terug alleen niet alleen van de regen. Wat bleek, onder aan de heuvel was een heuse modderrivier ontstaan die we moesten passeren. Deze rivier kwam net niet tot je heup, alleen luuk was op de heen weg vast blijven zitten met z’n voet en moest zich noot gedwongen laten vallen om zo los te komen en naar de kant te kunnen zwemmen. Uit eindelijk zijn we allen door de rivier en de koude regen veilig over gestoken en waar Floor d’r slipper 5x achter elkaar in de modder bleek haken zijn we terug gelopen naar onze hostel waar ons een heerlijk koude douche stond te wachten want warm water, dat kende ze niet.
We besloten wat te gaan eten en lekker te gaan slapen, want waar Floor, Luuk en ik onze eerste Jungle tocht al hadden mee gemaakt, moesten we de dag erop er al vroeg uit voor het echte werk.

De ochtend stonden we om 9.00 uur klaar voor een 2 daagse Jungle track. De Jungle Track in Bukit Lawang staat bekent om de vele apen en met uitzondering de oerang utan. Baba kwam ons op halen met zijn maat Marcel. Na 5 minuten lopen en nog niet eens het park verlaten te hebben zagen we al de eerste monkey’s in de bomen. We maakte wat foto’s en liepen tot het begin van het National park waar we een foto wilde maken. De eerste foto was erg goed maar achter ons liep een groep Aziaten, geen idee waar vandaan maar die zagen in ons denk ik of Justin Beeber zoals we al vaker op onze reis te horen kregen of de Orang city want waar op onze 2de foto al 3 Aziaten stonden stonden er op de 3de foto al weer 10 en uiteindelijk een stuk of 20. Allen gillend en de hele tijd ons willen aanraken. Ook dit was weer een aparte maar ook leuke ervaring voor de eerste 5 minuten, daarna erg irritant. We liepen verder met Babba die telkens telefoontjes kreeg met info van mensen die verspreid zaten over het bos en vertelde waar de apen en monkey’s zitten. Vrij snel zagen we dan ook de Thomas leave monkey, en een gibbon hoog in de boom waarvan we mooie foto’s konden maken. De Jungle tocht was een enorme vette ervaring. We liepen elke keer een enorme heuvel op en af en zagen als eerste de mannetjes oerang utan van heel dicht bij. Dit bleek erg zeldzaam te zijn omdat deze normaal hoger in de bomen leven en je ze alleen van ver af kunt zien. De mannetjes kunnen ook veel agressiever worden en na 5 minuten foto’s maken kwam hij dan ook wild naar ons toe om ons aan te vallen. We moesten van Baba snel naar boven zodat hij zich niet bedreigd voelde en weer kalm zou worden. Gelukkig was er niets gebeurd en gingen we snel verder met de track. Baba vertelde ons veel over de planten en dieren die er leefde en deelde al zijn kennis met ons. De 2de en 3de oerang utan die we tegen kwamen was een moeder met kindje. Ook hiervan hebben we prachtige foto’s kunnen maken en van kunnen genieten. En ook weer na 10 minuten lopen kwamen we weer een paar oerang utans tegen. En ook deze keer wilde ze ons aanvallen en moesten we snel terug. Baba had ons eerder uitgelegd dat ze je niets zouden doen, en wij vroegen ons af waarom we dan weg moesten rennen. Nu bleek het te zijn dat Baba ooit was gebeten door een oerang utan en hij waarschijnlijk daarom banger is geworden en i.p.v. ons te beschermen rent hij er nu zelf voor weg. Fijn is dat dan ;). De track was uiteindelijk 7 uur lopen en na nog een wilde schilpad te hebben gezien arriveerden we op het kamp aan de rivier waar we de nacht zouden verblijven.
Na een zeer warme tocht gingen we zo snel mogelijk zwemmen in de rivier die heerlijk afkoelend was. Toen we terug kwamen bleken er 2 oerang utans moeder en kindje in ons kamp te zitten! Deze schenen daar met regel maat te komen om te bedelen voor voedsel. Dit was verboden en als ze dan ook te weg gejaagd. We hebben ons uren vermaakt met het kijken en foto’s maken van deze beestjes en het grappige was dat zei zich ook vermaakte met het kijken naar ons. We gingen onze natte kleding uitdoen en toen Luuk zich had omgekleed bleken er 2 bloedzuigers op hem te zitten. 1 op z’n voet en 1 op z’n broek precies voor z’n edelen delen erg komisch. Hij wist niet hoe snel hij ze eraf moest halen en wij gingen ons zelf ook gelijk checken maar hadden er gelukkig geen. Ook deze avond kregen we een heuse tropische regenbui over ons heen. We zaten onder een afdakje van zeil en op onze slaap matjes vaan maarliefst een halve centimeter dik! Toen we eenmaal zaten zag luuk weer een bloedzuiger lopen en gooide deze in paniek naar Floor, die weer paniekerig het kleine beestje in de tas van de toergids gooide. Karlijn en ik kwamen niet meer bij maar vonden het geen prettig idee dat er bloedzuigers zitten onze slaapzakken liepen. We gingen met z’n alle eten en leerden heel wat lokale mensen (de toergidsen van anderen) kennen. Ook tijdens de regenbui zat de oerang utan nog bij ons kamp. Erg leuk en zielig om te zien want hij had een aantal bladeren geplukt en hield deze boven zijn hoofd om droog te blijven. Op een gegeven moment kwamen ze naar ons kamp toe, het kleintje hangend aan moeder die nog steeds bladeren boven het hoofd hield. Ze zaten maar 4 meter van ons vandaan en van de anderen maar 2 meter erg spectaculair. Floor riep nog dat ze bij ons mocht schuilen maar ze werden allebei weer weg gedreven omdat ze te dicht bij kwamen. We hadden een hele leuke avond met spelletjes, wat voetbal gezang en praten over alles en nog wat. En marcel onze 2de toergids vermaakte ons met de stomste grappen en spelletjes. Wat we toen nog niet wisten was dat hij bij de overstroming van 2004 een aantal dierbare verloren had en zelf bijna verdronken was en daardoor niet helemaal goed meer was. Maar wat hij wel was: altijd vrolijk. We gingen slapen op onze veel te harde matjes en na een onrustige nacht werden we heerlijk in de natuur wakker. Ze hadden ons verteld dat we naar een waterval gingen en al vroeg in de ochtend waren we op pad naar de veel belovende waterval van maar liefst 2 meter hoog! Niet heel spectaculair. Uiteindelijk gingen wij op de waterval klimmen met baba en bleven de rest van de mensen onder. Boven op het watervalletje wat een prachtig stukje natuur waar we onze lichamen beschilderd hadden en konden genieten van alles om ons heen. Onze laatste dag activiteit was het tube, dit is in een autoband van de rivier afgaan. Dit was erg gezellig en we zongen met z’n alle het liedje: Jungle track, jungle track in bukit lawang, see monkey, see some birds, see oerang utan, etc. (op het melodietje van jingle bels) Het was dus erg gezellig en Marcel had weer een goeie grap voor ons waarom hij zelf en uiteindelijk wij ook dubbel lagen. Tijdens het tube wees hij naar links en riep: OERANG UTAN, OERANG UTAN!!!!. Wij kijken maar zagen niets, vroegen nogmaals waar??? Zegt hij: ME oerang utan. Hij helemaal dubbel van zijn geweldige grap. We kwamen vroeg in de middag aan en hadden afgesproken dat we nog met z’n alle naar Baba’s voetbal wedstrijd gingen kijken waar we eerst aan mee mochten doen maar uiteindelijk toch niet. Geen flikker aan maar en we gingen al na 1 helft terug. s’Avonds gingen we BBQ-en met Baba en Marcel en op tijd naar bed want de volgende ochtend vertrokken we naar het “Toba Lake”. Baba ging met ons mee en had een plek voorons om te slapen, bij zijn oom. Ook wel grappig eigenlijk want iedereen met de zelfde familie naam is je neef, oom , tante, etc. Ze mochten dan ook niet met hun eigen familienaam trouwen en moesten vaak buiten hun eigen dorp een meisje of jongen zoeken en wanneer ze daarmee wilde trouwen moesten ze de familie 10.000 euro geven wat een eeeenorm bedrag is voor die mensen. De reis duurde 7 uur en we vertrokken die ochtend om rond 9 geloof ik. Mijn koffer en de tas van Floor moesten in een ander busje wat wij eigenlijk niet helemaal vertrouwde maar we Indonesiërs blijken achteraf toch aardig betrouwbare mensen te zijn!

Gr Pascal