Reis van Melaka naar Bukit Lawang

Met een enorme kater gingen we met z’n alle veel te vroeg met de boot richting Dumai. We hoopte dat we op het dak of naar buiten konden tijdens de boor trip om te kunnen genieten van de zee en het uitzicht maar in plaats daar van werden we met nog 100 Indonesische mensen de boot in gepropt en mochten wij, de blanken gasten, voorin zitten en waren wij voor de meeste mensen het grootste spektakel. Sommige mensen probeerde met ons te communiceren en dan luisterde heel de boot met ons mee. Vaak gaven wij antwoord en vertelde “de tolk” het aan de rest van de mensen, die dan hun lag niet konden in houden, een leuke ervaring. De boot trip verliep verder vlekkeloos en toen we onze koffers terug kregen werden we naar buiten geleid door een man die ons naar het bus station bracht waar we de bus boekte die om 19.00 uur zou vertrekken en rond 6 uur s’ochtens zou aan komen in Medan. Omdat we al erg vroeg waren vertrokken en ook aankwamen in Dumai besloten we dit totaal niet toeristisch stadje eens te gaan bezoeken. Ondanks dat het gigantisch was konden wij alleen maar rond slenteren wat eten van het lokale voedsel en vruchten en met de mensen praten. Ook hier bleken wij een ware attractie te zijn en als we dan ook ergens binnen stapte begonnen de meisjes te gillen en hoorde luuk en ik dan vaak de naam Justin Beeber terug. We zijn ook een steegje in gelopen wat een heus “winkelcentrum” (voor Indonesische begrippen) bleek te zijn. Goede kleding, alleen de setting was heel erg armzalig. Als we vooruit keken zagen we vaak niemand maar eenmaal op de plaats kwam iedereen naar buiten om te kijken wat die blonde jongens en meisjes hier kwamen doen. Menig mens sprak ons aan, sommige werden erg verlegen andere wilde dat we van hun een foto maakte. Ondanks dat we dus in een stadje waren waar niets te beleven was hebben we ons prima kunnen vermaken. Bij een wat luxer uitziend chinees restaurantje besloten we onze avond maal te nuttige en daar hebben we dan ook ontzettend lekker gegeten alleen was het bar weinig. Dus bestelde we nog een maaltijdje rijst extra!
Eenmaal terug op het bus station konden we nog even bij komen en wist Karlijn zich te vermaken met wat lokale meisjes die ook weer erg graag met blanke mensen op de foto wilde en om 19.00 stapte we de bus in. In de vooruit van de bus zaten enorm veel scheuren en reuze sterren ter grote van bakstenen. Dat beloofde dus al een erg spectaculair ritje te worden. De chauffeur gaf goed gas wat eigenlijk vaak helemaal niet kon of omdat er teveel verkeer was of omdat de wegen veel te slecht waren. Het was dus een erg hobbelig ritje met een stuk of 5 noodremmen dat heel de bus wakker was en zich afvroeg wat er toch allemaal gebeurde. Bij elke bocht en kruispunt stopt de bus dan ook niet netjes om te kijken of er ander verkeer aankomt maar drukt gewoon op de toeter om te laten weten dat de rest maar moet stoppen. Eenmaal bij de eerste stop werd ik wakker en keek een beetje om me heen. Ik zat aardig comfortabel ondanks dat mijn stoel niet naar achter kon en wilde met het gordijn een soort kussentje maken. Terwijl ik dat deed zag ik iets kruipen en na goed kijken liepen er gewoon een stuk of 5 kakkerlakken over het gordijn, onder mijn stoel, en door de rest van de bus een hele hoop. Eerst vond ik het een verrekte vies maar die beestjes zijn 10 keer zo bang voor mij dan ik voor hem dus besloot ze maar te negeren en proberen te slapen. We kwamen rond 6 uur aan in Medan en hadden in de Lonely Planet gelezen dat we naar een speciale bus stop moesten gaan om vanuit daar door te kunnen naar Bukit Lawang. We vroegen het en zei regelde het wel. Met geen benul waar we heen zouden gaan besloten we in de bus te stappen die schijnbaar gratis was en zagen wel waar we uit kwamen. Ook hier keken de mensen ons aan en Luuk en ik moesten in het gangpad zitten omdat de bus vol was. We werden uit eindelijk gedumpt in the middel of no where. Er stonden een paar krotjes en op 1tje stond de tekst bus station. We besloten daar te vragen of we naar bukit langwang konden maar niemand kon Engels. Als we iets vroegen moesten de 6 aanwezige mensen hardt op lachen en hadden wij het idee of we geen stap verder zouden komen. Na een minuut of 10 kwam er een meisje langs die een beetje engels kon en de mensen kon vertellen dat we naar Bukit Lawang wilden gaan. Iemand van het bus station ging gelijk op pad en daar stonden we weer een 20 minuutjes met geen idee of er iets zou gebeuren. Na die 20 minuten kwam er dan eindelijk een mini busje die ons voor aardig wat geld weg wilde brengen. Wij waren allang blij dat iemand ons eindelijk weg kon brengen. Maar het meisje dat een beetje engels sprak was er ook nog bij en die was zo vriendelijk om ons te melden dat ze ons goed aan het oplichten waren en meer dan het dubbele van de normale prijs vroegen. We kwamen uit eindelijk op het gewenste bedrag dat ook de Lonely Planet aan gaf en wilde vertrekken. Maar toen kwam er weer een busje die vertelde dat we daar in moesten stappen die uiteindelijk ons ook heeft gebracht naar Bukit Lawang. Om alles even samen te vatten. We snapte er geen kut van maar uiteindelijk werd alles voor ons geregeld!
De laatste reis duurde 3 uurtjes naar Bukit Lawang en naar veel reizen en mee gemaakt te hebben waren we aangekomen op de bestemming waar ons een van de mooiste dingen op onze reis te wachten stond!